Καλημέρα αλλά όχι στην πραγματικότητα..
Μάλλον έχετε μάθει τι έγινε στην Γ' μονάδα στο νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης πριν 2 ημέρες και την άσχημη κατάληξη που είχε η φασαρία για τον Γιάννη που είναι πιθανό να χάσει τελικά το μάτι του, μετά από τα γνωστά απαράδεκτα γεγονότα που μας κάνουν όλους κακό και αυτό γιατί ορισμένοι φίλοι μας η και όχι συνεχίζουν να μένουν και μετά την χορήγηση στους κοντινούς χώρους για το υπόλοιπο της ημέρας.
Βέβαια εδω είναι ενα τεράστιο θέμα για την ευθύνη που έχει και ο Ο.ΚΑ.ΝΑ. ο οποίος συνεχίζει να αδιαφορεί για την συνεχιζόμενη εξαθλίωση στην οποία βρίσκονται όλοι σχεδόν οι Θεραπευόμενοι εφόσον δεν υπάρχει καμία μα καμία στήριξη των ανθρώπων αυτών όσο αναφορά την ζωή των θεραπευομένων μετά την χορήγηση τους από την κάθε μονάδα.
Καμία έστω και τυπική απασχόληση για όλα αυτά τα παιδιά που έχουν ένα κάρο προβλήματα, είναι άνεργοι είναι ανάπηροι (χωρίς όμως να μπορούν να πάρουν το επίδομα της πρόνοιας που τόσο πολύ θα τους ανακούφιζε,) είναι υπό συνεχή στιγματισμό από την υπόλοιπη κοινωνία και καθημερινά θύματά ρατσιστικής συμπεριφοράς.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες αλλά όλοι ξέρουμε οτι δυστυχώς δεν υπάρχουν ευήκοα ώτα και αν υπάρχουν είναι ελάχιστα, ώστε να καταφέρουμε με τις παρούσες συνθήκες να αλλάξουμε κάτι.
Αυτός είναι και ο λόγος ο οποίος πρέπει να να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα οτι μόνοι μας δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί τους, ,μπορούμε όμως αν λειτουργούμε σαν συλλογικότητες και υπεύθυνα, χωρίς ακραίες σκέψεις λόγια και πράξεις αλλά βασιζόμενοι στην λογική των επιχειρημάτων μας που αν και κάποιοι ''κάνουν'' ότι δεν καταλαβαίνουν ξέρουν όμως οτι η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει και επιτέλους η κοινωνία μας να μας πάρει στα σοβαρά.
Πάντως θα ξαναγράψω πως όσο δεν καταφέρνουμε να δυναμώσουμε κι άλλο τον σύλλογο μας και όποιον άλλο σύλλογο πιστεύει πως τα προγράμματα του Ο.ΚΑ.ΝΑ. για την μείωση βλάβης πρέπει να ενισχυθούν άμεσα αλλά με την προϋπόθεση ότι εμείς οι Θεραπευόμενοι είμαστε οι πλέον κατάλληλοι σύμβουλοι στην διαμόρφωση της δικής μας θεραπείας λόγο της ιδιαιτερότητας της αρρώστιας της τοξικοεξάρτησης, πρέπει δηλαδή να ανοίξει ο Ο.ΚΑ.ΝΑ. τις πόρτες του και σε ανθρώπους που έχουν περάσει μια ζωή με αιτώ το πρόβλημα να τους δώσει την δυνατότητα μέσα από την επαγγελματική τους αποκατάσταση να βοηθήσουν οι ίδιοι στην Πρόληψη, στην διαμόρφωση των πολιτικών της θεραπείας με η χωρίς υποκατάστατα αλλά και μέσα από αυτό να τους βοηθήσει στην πράξη στην δική τους κοινωνική επανένταξη...
ΥΓ.. Δεν είναι η ώρα για να πούμε ποιος οδήγησε εκεί τα πράγματα η αν φταίει ο ένας η ο άλλος που συμβαίνουν τέτοια θλιβερά γεγονότα. Είναι σίγουρα όμως ο καιρός τώρα που τα πράγματα στη χώρα μπαίνουν, ελπίζω, σε μια σειρά να κάνουμε την πολιτεία να ασχοληθεί με τα προβλήματα μας. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν και ήρεμα με ωριμότητα ας τα διεκδικήσουμε. Μην περιμένετε να σας χαρίσει κανένας τίποτα αν δεν κουνήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα χέρια μας...
Καμία έστω και τυπική απασχόληση για όλα αυτά τα παιδιά που έχουν ένα κάρο προβλήματα, είναι άνεργοι είναι ανάπηροι (χωρίς όμως να μπορούν να πάρουν το επίδομα της πρόνοιας που τόσο πολύ θα τους ανακούφιζε,) είναι υπό συνεχή στιγματισμό από την υπόλοιπη κοινωνία και καθημερινά θύματά ρατσιστικής συμπεριφοράς.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες αλλά όλοι ξέρουμε οτι δυστυχώς δεν υπάρχουν ευήκοα ώτα και αν υπάρχουν είναι ελάχιστα, ώστε να καταφέρουμε με τις παρούσες συνθήκες να αλλάξουμε κάτι.
Αυτός είναι και ο λόγος ο οποίος πρέπει να να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα οτι μόνοι μας δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί τους, ,μπορούμε όμως αν λειτουργούμε σαν συλλογικότητες και υπεύθυνα, χωρίς ακραίες σκέψεις λόγια και πράξεις αλλά βασιζόμενοι στην λογική των επιχειρημάτων μας που αν και κάποιοι ''κάνουν'' ότι δεν καταλαβαίνουν ξέρουν όμως οτι η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει και επιτέλους η κοινωνία μας να μας πάρει στα σοβαρά.
Πάντως θα ξαναγράψω πως όσο δεν καταφέρνουμε να δυναμώσουμε κι άλλο τον σύλλογο μας και όποιον άλλο σύλλογο πιστεύει πως τα προγράμματα του Ο.ΚΑ.ΝΑ. για την μείωση βλάβης πρέπει να ενισχυθούν άμεσα αλλά με την προϋπόθεση ότι εμείς οι Θεραπευόμενοι είμαστε οι πλέον κατάλληλοι σύμβουλοι στην διαμόρφωση της δικής μας θεραπείας λόγο της ιδιαιτερότητας της αρρώστιας της τοξικοεξάρτησης, πρέπει δηλαδή να ανοίξει ο Ο.ΚΑ.ΝΑ. τις πόρτες του και σε ανθρώπους που έχουν περάσει μια ζωή με αιτώ το πρόβλημα να τους δώσει την δυνατότητα μέσα από την επαγγελματική τους αποκατάσταση να βοηθήσουν οι ίδιοι στην Πρόληψη, στην διαμόρφωση των πολιτικών της θεραπείας με η χωρίς υποκατάστατα αλλά και μέσα από αυτό να τους βοηθήσει στην πράξη στην δική τους κοινωνική επανένταξη...
ΥΓ.. Δεν είναι η ώρα για να πούμε ποιος οδήγησε εκεί τα πράγματα η αν φταίει ο ένας η ο άλλος που συμβαίνουν τέτοια θλιβερά γεγονότα. Είναι σίγουρα όμως ο καιρός τώρα που τα πράγματα στη χώρα μπαίνουν, ελπίζω, σε μια σειρά να κάνουμε την πολιτεία να ασχοληθεί με τα προβλήματα μας. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν και ήρεμα με ωριμότητα ας τα διεκδικήσουμε. Μην περιμένετε να σας χαρίσει κανένας τίποτα αν δεν κουνήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα χέρια μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου